Samochód ten z racji bliskiego powiązania
konstrukcyjnego z Polskim Fiatem wzbudza duże zainteresowanie. Fiat 125 pojawił
się na włoskim rynku w 1967 r. Do budowy pojazdu wykorzystano wiele elementów z
produkowanych już wcześniej samochodów firmy FIAT. Płyta nośna Fiata 125
pochodzi z modelu 1300/1500, część środkowa nadwozia łącznie z drzwiami z Fiata
124, a takie podzespoły, jak silnik i zawieszenie osi tylnej, blisko
spokrewnione są z zespołami modeli sportowych: Fiat 124 Spider i Fiat Dino.
Podczas przeprowadzania trakcyjnej oceny pojazdu na
jesieni 1967 r. spotykano się z pytaniami - czy to Polski Fiat ? Rzeczywiście,
Fiat 125 wyglądem zewnętrznym bardzo przypomina nasz licencyjny. Rozróżnić te
dwa samochody można przede wszystkim po kształcie przednich reflektorów i po
listwie ozdobnej, biegnącej wzdłuż ścian bocznych nadwozia Fiata 125. Dalsze
widoczne różnice, to inny kształt klamek(pierwszy model Polskiego Fiata miał
klamki odstające od nadwozia - tzw. typu skalpel, w razie kontaktu pieszego przy
znacznej prędkości zadawały rozległe rany),inne przetłoczenie maski silnika
i pokrywy bagażnika oraz z przeciwnej strony niż w Fiacie 125P umieszczony wlew
paliwa.
)
Wnętrze
nadwozia Fiata 125, podobnie jak wnętrze Polskiego Fiata, jest przestronne i
zapewnia wysoki komfort jazdy, nawet dziś. Przednie fotele miały wtedy chyba
najlepiej rozwiązaną regulację pochylenia oparcia i regulację wzdłuż osi
samochodu. Niestety, rozłożone do spania oparcia przednich foteli nie tworzą
równej płaszczyzny z kanapą tylną. Jeśli jednak wyjmiemy tylną kanapę(nie
jest to skomplikowane, wystarczy pociągnąć w górę)i przestawimy tyłem na
przód, uzyskamy wtedy lekko wznoszące się, równe miejsce do przenocowania.
Bogate wyposażenie wnętrza nadwozia Fiat 125 od
wyposażenia wnętrza ówczesnego Polskiego Fiata wynikało z odmiennej ściany
czołowej deski rozdzielczej. Fiat 125 ma dwa otwory wentylacyjne kierujące
nawiew świeżego powietrza do wnętrza nadwozia, zamykany na kluczyk schowek z
prawej strony, półkę na drobne przedmioty, biegnącą na cełej szerokości nadwozia
pod kolumną kierownicy oraz dodatkowe pomieszczenie na podręczne drobiazgi,
mocowane na tunelu wału napędowego. Dźwignia zmiany biegów umieszczona została
bezpośrednio w podłodze; jest krótka i dobrze wybiera położenia. W momencie
rozpoczęcia produkcji samochody Polski Fiat 125P miały dźwignię zmiany biegów
mocowaną przy kolumnie kierownicy(jedyne właściwe miejsce na tego typu
urządzenie), dopiero w 1971 od września przeniesiono dźwignię na podłogę.
Deska rozdzielcza Fiata 125 wyłożona jest ozdobną okładziną imitującą drewno.
Wskaźniki są zgrupowane na dwóch kołowych tarczach, a nie jak w Polskim Fiacie
125P na prostokątnej tarczy(moim skromnym zdaniem, w naszym Fiaciku wygląda
to o niebo lepiej).
)
Porównując
Fiata 125 z Polskim Fiatem trzeba zaznaczyć, że najistotniejszą różnicę stanowi
silnik. Polski Fiat wyposażony jest w silnik adoptowany z samochodu 1300/1500,
natomiast silnik Fiata 125, to nowoczesna o dużej mocy jednostka napędowa.
Kadłub silnika odlany jest z żeliwa i ma 5 podpór do osadzenia wału korbowego,
natomiast gowica silnika wykonana jest ze stopu lekkiego i mieści w sobie dwa
wałki rozrządcze sterujące zaworami w układzie V. Fiat 125 był jednym z niewielu
wozów europejskich, w którym stosowano wówczas napęd wałków rozrządu za pomocą
paska zębatego. Pasek zębaty miał znaczną długość, gdyż przekazywał napęd od
wału korbowego na dwa walki rozrządu oraz na koło pasowe napedzające rozdzielacz
w raz z pompą olejową. Naciąg paska regulowany był napinaczem rolkowym.
Wentylator napędzany jest oddzielnym paskiem klinowym i jest samoczynnie
odłączany termostatem i sprzęgłem elektromagnetycznym, gdy silnik osiągnie
odpowiednią temperaturę.
To, czego oczekiwano w
Fiacie 124, otrzymał Fiat 125 - silnik o bardzo nowoczesnej konstrukcji. Silnik
Fiata 125 z pojemności skokowej 1,6 litra uzyskuje moc aż 66 kW (90 KM), czyli
41 kW/l (56 KM/l). Tak wysoki wskaźnik mocy zapewnia pojazdowi doskonałe
przyspieszenia. Obciążony dwoma osobami Fiat 125 uzyskuje prędkość 0 ... 80 km/h
w 8,5 s, a do 100 km/h rozpędza się w ciągu 11,4 s. Zdolność samochodu do
rozpędzania, którą uzyskano przez zastosowanie w nim silnika o dużej mocy, to
jedna z ważnych cech samochodu, nadająca mu miano bezpiecznego pojazdu.
Omawiając dobre własności dynamiczne samochodu nie
sposób nie wspomnieć o hamulcach. Fiat 125 miał bardzo skuteczne hamulce, lecz
mało trwałe nakładki szczęk hamulcowych. W ocenianym samochodzie, co prawda w
warunkach zimowych(jezdnie posypywane piaskiem i solą), nakładki
hamulcowe trzeba było wymienić już po przebiegu 4 tys. km. W Polsce wyciągnieto
szybko wnioski z tego faktu. FSO wprowadziła do Polskiego Fiata 125P osłony na
zespół tarczowo - szczękowy hamulców tylnych.
Stosując w Polskim Fiacie 125P okrągłe reflektory udało się uniknąć drugiej
dolegliwości Fiata 125. Cztery kwadratowe reflektory włoskiego samochodu były
bardzo efektowne, ale miały nietrwałe klejone szkła.
)
Poprzednik Fiata 125, model 1300/1500 miał oś tylną zawieszoną na dwóch
wzdłużnych resorach piórowych. Fiat 124 otrzymał w miejsce resorów piórowych m.
in. sprężyny śrubowe i drążek Panharda. Ten ostatni miał zapewnic pojazdowi
dobrą stabilność w ruchu, zwłaszcza na zakrętach. Zawieszenie Fiata 124 nie
zostało powtórzone w nieco większym modelu 125. Powrócono do koncepcji z
resorami wzdłużnymi. Każdy z resorów otrzymał tylko po dwa pióra(Polski Fiat
125P resory dwupiórowe otrzymał dopiero w marcu 1975, pierwsze modele miały 4
pióra, co dawało większy komfort podróży). W zawieszeniu tylnym znalazły się
dwa wzdłużne drążki reakcyjne. Zawieszenie tylne Fiata 125 okazalo się
trafniejszym rozwiązaniem, niż zawieszenie Fiata 124. Opinię taką można wydać po
przeprowadzeniu jazd zapoznawczych porównywanymi pojazdami. Fiat 125 znacznie
lepiej zachowuje się na zakrętach - lepiej trzyma się drogi. Porównując z kolei
Fiata 125 z Poskim Fiatem 125P warto podkreślić, że w naszym samochodzie jest
korzystniejszy rozkład obciążeń na kola osi tylnej, ponieważ zbiornik paliwa
umieszczony jest płasko pomiędzy dwoma kołami, natomiast zbiornik paliwa o tej
samej pojemności 45 l w Fiacie 125 umieszczony jest pionowo przy prawym tylnym
błotniku. Nie jest wyrównoważony np. stojącym przy lewym błotniku kołem
zapasowym, jak w Fiacie 124, a wiec nacisk na prawe koło tylne jest większy niż
na koło lewe.
Na zakończnie jeszcze 3 dodatnie
cechy Fiata 125:
- bardzo wydajny układ ogrzewania - po ok. 6 min pracy
dmuchawy temperatura we wnętrzu nadwozia, mierzona na wysokości głów jadących
wynosi 24oC.
- obszerny bagażnik o pojemności 400 l.
- dobrze
wyciszona praca układu napędowego, można się pomylić włączając rozrusznik przy
pracującym silniku.
W końcu 1968 r. FIAT wprowadził do produkcji dodatkowo model 125 Special z silnikiem o zwiększonej mocy do 73,6
kW (100 KM) przy 6000 obr/min. Samochód miał 5-biegową skrzynię przekładniową, mechaniczną lub za dopłatą automatyczną. Prędkość modelu Special wynosiła 170
km/h. Obie odmiany Fiata 125: podstawowa i Special zostały zastąpione w produkcji Fiatem 132, w 1972 r.